’s Morgens hangt er een dreigende lucht boven het land, met af en toe wat gerommel.
’s Middags lijkt het weer op te knappen en gaan we op weg naar Koiguste, een landtong met een kleine jachthaven. Het is weer goed zeil weer.
Onderweg krijgen we een regenbui op ons dak, slechts een half uur, maar wel heel hard. In de verte horen we het onweren, we zien een enkele bliksemflits. Hierna knapt het weer op en komen we met zon aan in de haven. Ook hier worden we weer op de steiger opgewacht door de havenmeester.
Dinsdagochtend vertrekken we richting Estland, naar Kuressaare op het eiland Saaremaa. Eindelijk kunnen we weer een hele dag zeilen.
De sfeer is hier anders, meer ontwikkeld lijkt het.
In het dorp bezoeken we het bisschoppelijk kasteel en kunnen we goed boodschappen doen.
Hier ontdekken we het gemak en de lol van de elektrische step. We hadden ze al een aantal keer gezien, in verschillende landen. Hoe werkt dat dan? Je downloadt de app van Bolt, vult je gegevens in en scant de QR-code van het stepje. Dan hoef je maar op te stappen en gas te geven. Waar de steps staan kun je zien op een kaart in de app, ook zie je gelijk hoeveel stroom het ding nog heeft. Heel handig, het scheelt een boel heen en weer geloop.
We besluiten om niet naar Riga te gaan, dit zou een hele dag heen en een hele dag terug zijn, met daar natuurlijk ook nog een dag om de stad te bekijken. Deze beslissing geeft ons beide rust, het vele reizen om ergens te komen legt toch wel een soort van druk op ons.
In Ventspils nemen we een paar dagen rust. Niet omdat het er zo mooi is, maar omdat het kan.
We halen de fietsen weer van stal en bekijken het stadje. Fietsen doe je hier op het fietspad dat over het trottoir loopt.
Er is een leuke deels overdekte markten wat aardige oude huizen. De stad doet vooral veel voor kinderen: overal zijn speeltuinen te vinden. Ook op het mooie zandstrand, waar je bij iedere strand overgang speeltoestellen, fitnessapparaten, volleybalnetten vindt, en heel veel bankjes.
Een dag wordt besteed aan de was. De wasmachine en de droger doen er beide 2,5 uur over, dus met 2 machines ben je toch zo’n 7,5 uur bezig, een complete dagtaak.
In de stromende regen varen we de hele dag op de motor naar Ventspils.
Peter zit buiten onder de buiskap te lezen en werpt af en toe een blik op de instrumenten. Ik zit binnen te lezen.
Vlak voor we er zijn komt een marine katamaran op volle snelheid naar ons toe. We worden opgeroepen, we zitten in een oefengebied. Vriendelijk vraagt de man of we iets harder kunnen varen.
In de haven liggen hekboeien, dit is voor ons een nieuwe ervaring. We maken een lange lijn met een musketonhaar vast aan de boei, op de steiger worden we geholpen door de super aardige havenmeester die al klaarstond om ons op te vangen. Inschrijven is niet nodig, hij noteert de naam en de lengte van de boot.
Gisteren zijn we vertrokken uit Litouwen en naar Letland gevaren. Weer een volgend land op onze reis.
Liepaja is een aardig stadje, dat meer te bieden heeft aan bezienswaardige gebouwen dan Klaipéda.
De fietsen worden weer van stal gehaald en na het ontbijt vertrekken we richting Karosta, wat in het Russisch “oorlogshaven” betekent. Deze stad is gebouwd rond 1900, als marinehaven voor het leger van tsaar Alexander III en zijn zoon Nicolaas II. In Karosta staat De Sint Nicolaaskathedraal, een indrukwekkende orthodoxe kerk met 5 gouden koepels.
Tijdens de Sovjet periode is Karosta de belangrijkste basis van de Baltische vloot. Het is een gesloten Russische militaire enclave op Lets gebied, burgers uit Liepaja mochten er niet komen, en op veel kaarten stond Karosta ook niet aangegeven. Pas in 1994 trokken de Russen uit het land.
In Karosta bezichtigen we ook de militaire gevangenis, waar we een rondleiding krijgen met uitleg hoe het er daar vroeger aan toeging.
2e Pinksterdag bekijken we Klaipéda, maar de stad kan ons niet echt boeien. Er zijn weinig markante gebouwen, slechts een enkel straatje heeft nog wat oude huisjes.
Dinsdag gaan we met de veerpont naar het langgerekte schiereiland voor de kust (10 minuten varen) om vervolgens met de bus één uur naar het zuiden af te zakken naar Nida. Nida is het laatste dorpje voor de Russische grens. Op de grens ligt een uitgestrekt duingebied, waar een wandeling is uitgezet van zo’n 9 kilometer. We wandelen heerlijk door de met mos en kleine plantjes begroeide heuvels, over het strand en door het bos.
Zaterdagavond om 20:00 uur vertrekken we uit Hel. De bedoeling is om met daglicht de volgende ochtend langs de Russische territoriale wateren te varen.
We hebben nog geaarzeld of we nu wel of niet door de “Exclusieve economische zone” van Rusland kunnen, maar omdat we ook andere (zeil)boten dit wel zien doen, wagen we het erop.
Om 21:00 uur zakt de zon in de zee. Zodra het donker wordt neemt Peter de wacht en ik ga een paar uur liggen om te rusten. Het is van 23:00 uur tot 03:00 uur donker. Om 03:00 uur zitten we weer beiden buiten en zien we het water en de lucht rood kleuren door de opkomende zon. Rond 04:00 uur rijst de vuurrode bal boven het wateroppervlakte uit, en is het ineens licht. Peter gaat nu een paar uur liggen.
De motor en de stuurautomaat staan een groot deel van de reis aan, we worden dus automatisch de goeie kant opgevaren. Af en toe is er wat meer wind, zodat de motor iets minder toeren kan maken.
De nacht is erg koud en vochtig. In de loop van de dag wordt het warmer en gaan er steeds meer kledingstukken uit. Eerst de zeilbroek, vervolgens de jas en de trui.
Onderweg is Captain Iglo zijn vakantielook zat en gaat eerst de tondeuse en daarna het scheermes over de kin. De plukken haar doneren we als souvenir aan Rusland.
De intocht in Klaipéda op zondag gaat tergend langzaam door de sterke tegenstroom op de rivier.
Rond 17:00 uur plaatselijke tijd (één uur later dan bij ons) leggen we aan in de haven, een oude slotgracht.
Niet veel later zitten we op een terras voor het diner, een schotel met allerlei soorten gegrild vlees en worstjes en 2 keer ½ liter bier per persoon. Heerlijk!
We verlaten Gdansk 2 uur later dan gepland omdat de blokkade pas om 10 uur wordt opgeheven.
Toen we vertrokken was het zonnig, maar onderweg naar Hel werd de lucht inktzwart en kregen we een paar stevige hagel- en onweersbuien op ons dak. Zou het dan toch aan de naam liggen?
In Hel was het weer zonnig. Het is een vriendelijk toeristisch dorpje, waar we wat wandelen over het strand en lezen.
We blijven er tot zaterdagavond liggen om dan richting Klaipéda te vertrekken, ongeveer 24 uur varen.
We blijven 2 dagen in Gdansk. Wat een prachtige stad, ik geloof niet dat we eerder zo’n mooie stad hebben gezien!
Rondom de oude stad liggen 7 poorten, zodra je er onderdoor gaat kom je in fraaie straatjes terecht, met vakkundig gerestaureerde huizen.
Tussen de middag doen we ons op een terras tegoed aan soep in brood. Een heerlijk romige soep met spekjes, champignons, hard gekookt ei en zure room, geserveerd in een knapperige uitgeholde broodbol.
Ook bezichtigen we de Mariakerk, waar we de toren opklimmen. 350 treden – een trap in een normaal huis telt er 13, dus 26 keer de trap oplopen zonder te stoppen! Het uitzicht was prachtig, maar eenmaal boven begon het te onweren en te regenen. We konden dus niet al te lang bovenop blijven staat.
Bij terugkomst in de haven bleek deze vol met diesel te liggen. De brandweer besluit na lang overleg de haven af te sluiten met drijvende dammen, en te spuiten met oplosmiddel.
De route naar Gdansk gaat langs het plaatsje Hel. Onderweg naar Hel komen we in dichte mist terecht, af en toe zien we niet meer dan zo’n 30 meter rondom. We vertrouwen blindelings op de instrumenten, waarop we grote schepen via hun AIS-signaal kunnen zien en onze positie op de kaart. Dit AIS-signaal zorgt er ook voor dat wij gezien worden en dat het kaartje op deze site wordt bijgewerkt. Met deze mist varen we liever naar de eerstvolgende haven, Hel dus.
Plotseling is de mist echter helemaal weg en varen we toch door naar Gdansk. Een paar mijl voor de ingang van de rivier komt de mist weer even helemaal terug, maar zodra we de rivier opvaren is hij verdwenen.
