Nog steeds zitten we te dubben wat we zullen doen. Het ene moment lijkt het weer wel aardig te worden, het volgende moment wordt een week harde wind voorspeld. We hebben ons er al bij neergelegd dat we dit jaar de Scillies weer niet gaan halen en dat we woensdag wellicht terug gaan naar het oosten.
Eerst maar dinsdagmiddag naar buiten zodra de poort van de haven open gaat en voor anker bij Saint Michaels Mount. We houden onze weer-app angstvallig in de gaten. Als we woensdag verder willen moeten we om 8:00 uur weg, als we terug gaan hoeven we pas rond 10:30 uur het anker te lichten.
Woensdagochtend om 7:30 uur ziet Peter dat het weer is veranderd, er komen nog wel een paar dagen met wat hardere wind aan in het weekend, maar daarna wordt het prachtig weer.
Het anker lichten is nog wel een dingetje, er is geen beweging in te krijgen. Vooruit, achteruit, meer ketting, niks helpt. Peter trekt zijn duikpak aan en gaat het water in. Hij ziet dat de ketting om een stuk ijzer geslagen is, we liggen daardoor muurvast. Het lukt hem om de ketting los te krijgen, daarna is het zo gepiept. We zijn er echter wel anderhalf uur mee bezig geweest en vertrekken dus wat later dan gepland.
Er is geen wind, dus bijna het hele stuk gaat op de motor. Het laatste uurtje kunnen we zeilen. Dat maakt de boot wat stabieler, want ondanks dat er geen zuchtje wind stond in het begin waren er wel hele lange golven.
Rond 17:30 uur komen we aan bij St Mary’s, het grootste eiland. Vanwege de voorspelde hardere wind in het weekend besluiten we aan een mooring boei te gaan liggen in plaats van het anker te laten zakken in een mooie baai, en hier tot na de wind te blijven. Bij aankomst zijn er nog genoeg boeien vrij.